Z historii szkoły



Pod koniec lat osiemdziesiątych w sytuacji przełomowych zmian zachodzących w Polsce powstał sprzyjający klimat dla inicjatyw obywatelskich. W okresie tym w wielu miastach naszego kraju zaczęły powstawać szkoły społeczne i prywatne. Stanowiły one alternatywę dla istniejących szkół państwowych. Zamiarem ich twórców było stworzenie bardziej przyjaznego środowiska szkolnego, dostosowanie metod nauczania do zmieniającej się rzeczywistości.

Szkoła Społeczna im. Ch. P. Aignera rozpoczęła swoją działalność 1 września 1990 r. z inicjatywy członków Fundacji Szkół Społecznych. W grudniu 1990 r. na wniosek piętnastu członków założycieli zostało powołane Puławskie Towarzystwo Edukacyjne i od tej pory jest ono organem nadzorującym pracę szkoły. Pierwszym Prezesem Towarzystwa została pani Alicja Bobrowska, następnie funkcję tę pełnili panowie Sławomir Leszczyński, Jerzy Niedzielski, Kazimierz Tarasiuk , Joanna Łyszcz oraz Agata Bielawska-Drózd, która przewodniczy PTE obecnie.

Szkoła nosi imię Chrystiana Piotra Aignera, puławianina, znakomitego architekta czasów oświecenia.

Siedzibą szkoły od początku jej istnienia jest budynek wzniesiony w latach 60-tych przy ulicy Moniuszki 1. Budynek wymagał przystosowania do nowej funkcji, ponieważ do momentu rozpoczęcia pracy szkoły w obiekcie mieściło się w nim przedszkole. W pierwszym roku nauki prace adaptacyjno-remontowe były prowadzone równocześnie z zajęciami dydaktycznymi.

Przedstawiając Państwu krótka historię szkoły pragniemy podać kilka istotnych informacji.

Naszymi atutami bez wątpienia są małe - maksymalnie 16-osobowe klasy, bliższy kontakt nauczyciela z uczniem, możliwość indywidualnych konsultacji, większa liczba godzin nauki języków obcych. Szkoła jest przyjazna dla wszystkich uczniów, również tych z problemami zdrowotnymi. Wśród pozostałych dzieci czują się dobrze i bezpiecznie.

Warunki pracy i nauki w szkole są bardzo dobre. Każda klasa ma własną salę, w której uczniowie i ich rodzice czują się w pełni gospodarzami. Często wspólnie pracują nad podniesieniem estetyki klasy.

Korzystne położenie szkoły pozwala w dni pogodne na pełny relaks na świeżym powietrzu podczas przerw między lekcjami.

W naszej szkole młodzież zdobywa wiedzę pod okiem doświadczonych i dobrze przygotowanych pedagogów. Uczniowie wielokrotnie brali udział w konkursach przedmiotowych. Nasi uczniowie: Dagmara Kowalska, Gabriela Sidor, Cyryl Leszczyński byli stypendystami Prezesa Rady Ministrów.

Podczas trzydziestoletniej działalności szkoły uczniowie uczestniczyli w wielu interesujących spotkaniach, spędzili miłe chwile na licznych, ciekawych wycieczkach, wysłuchali szeregu pouczających wykładów, obejrzeli wiele sztuk teatralnych i filmów.

Szkoła utrzymuje się z czesnego i skromnej subwencji oświatowej. Dzięki wielu życzliwym osobom poważniejsze prace remontowe zostały sfinansowane z budżetu Miasta. W sytuacjach awaryjnych szkoła może liczyć na życzliwą pomoc pobliskich instytucji (IUNG, OPEC).



Christian Piotr Aginer (1756 – 1841) Portret autorstwa Ferdinanda Cavalleri   namalowany w  1831 roku. Obraz jest własnością Akademii św. Łukasza w Rzymie


Chrystian Piotr Aigner



Polski architekt i teoretyk architektury urodził się w Puławach w 1756 r. Protegowany, a potem długoletni współpracownik i przyjaciel Stanisława Kostki Potockiego, któremu w dużej mierze zawdzięczał swe wykształcenie i poglądy estetyczne. Studia odbył we Włoszech. Zapoznał się tam z architekturą antyku i renesansu. Pracował głównie dla Potockich, Czartoryskich i Lubomirskich.Po utworzeniu Królestwa Kongresowego rozwinął ożywioną działalność w Warszawie, przyczyniając się do nadania miastu nowej, klasycystycznej szaty. Był członkiem Akademii św. Łukasza w Rzymie, Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk i profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Twórczość jego reprezentowała dojrzały klasycyzm, inspirowany bezpośrednio przez wpływy włoskie.Można ją podzielić na trzy okresy obejmujące daty: 1756 - 1794, 1798 - 1816, 1816 - 1841. Pierwszy okres był dla Aignera bardzo pomyślny. Związki ze Stanisławom Ignacym Potockim, służba i praca w wojsku, publikacje z teorii architektury oraz budowle w Olesinie koło Kurowa zapewniły mu znaczącą pozycję wśród architektów przełomu XVIII i XIX wieku. Katastrofa polityczna Polski w 1795 r. wpłynęła na zmianę sytuacji architekta. Stracił posadę w wojsku. Związał swoje życie z Czartoryskimi, Lubomirskimi i Zamoyskimi. Budowle puławskie uważane za dzieło Chrystiana Piotra Aignera można podzielić na dwie grupy: autoryzowane i przypisywane mu. Do tych pierwszych zaliczyć należy: Pałacyk Marynki, wybudowany dla Marii Czartoryskiej - Witemberskiej, świątynię Sybilli - najpopularniejsze u współczesnych dzieło Aignera, Domek Gotycki, kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Natomiast rozbudowę pałacu, Domek Grecki i Domek Żółty przypisujemy mu z największym prawdopodobieństwem jako głównemu architektowi. Inne budowle projektowane przez Aignera w tym okresie to: pałac w Międzyrzecu Podlaskim, pałac w Bronowicach, dwór w Samoklęskach, kościół w Żyrzynie. Pracował także poza Puławami dla ordynata Stanisława Zamoyskiego, dla księżnej Izabeli Lubomirskiej w Łańcucie i innych magnatów. W latach 1816 - 1825 jako profesor Uniwersytetu Warszawskiego i zarazem wybitny i uznany architekt Aigner miał wpływ na rozbudowę uczelni i ukształtowanie wznoszonych budowli. Jego dzieła to: Obserwatorium Astronomiczne, kościoły: św. Andrzeja i św. Aleksandra, kamienica z kolumnami przy Teatr Wielkim. Pracował również w Krakowie. W roku 1827 udał się do Włoch w celach zdrowotnych. Był to wyjazd ostateczny. Prawdopodobnie nic już nie budował. Żył z oszczędności. W Rzymie zetknął się z Adamem Mickiewiczem i Zygmuntem Krasińskim. Około roku 1837 przeniósł się do Florencji i tu spędził ostatnie lata życia. Zmarł 9 lutego 1841 r.